คุณคิดว่า การดำรงชีพในชนบทเป็นการดำรงชีพแบบ พอเพียงหรือไม่ ??

ชีวิตแบบพึ่งพาและพอเพียง มิใช่พึ่งพิงและไม่เพียงพอ

           ความสุขในชีวิตของคนทำงานไม่ได้ขึ้นอยู่กับตำแหน่งหน้าที่การงานหรือระดับเงินเดือน แต่ขึ้นอยู่กับว่าคนๆนั้นมีความรู้เท่าและตามทันจิตใจของตัวเองได้มากน้อยเพียงใดมากกว่า คนทำงานทุกคนจะมีทั้งความสุขและความทุกข์คละเคล้ากันไป ไม่ใช่ว่าคนระดับล่างจะมีแต่ความทุกข์เพียงอย่างเดียว ไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงจะมีแต่ความสุขความอย่างเดียว ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าใครรู้จักคำว่าพอเพียงมากกว่ากัน ตอนเราเริ่มทำงานใหม่ๆ เราคิดว่าถ้าเงินเดือนมากพอๆกับหัวหน้าของเราในตอนนั้น เราน่าจะมีความสุขและเพียงพอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเราได้เงินเดือนพอๆกับเงินเดือนหัวหน้าหรืออาจจะมากกว่า แต่ทำไมเรารู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยพออีกเหมือนเดิม เราเคยหวังว่าถ้าได้เป็นผู้จัดการเราน่าจะทำงานอย่างมีความสุขมากขึ้น แต่เมื่อเป็นแล้วยังตอบไม่ได้เต็มปากเต็มคำว่าสุขหรือทุกข์

         ความไม่รู้จักพอของเรานี่เองจะนำเราไปสู่ความทุกข์ การไขว่คว้าในสิ่งที่ไม่ใช่สาระที่แท้จริงในชีวิต บางคนทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินทองและความร่ำรวย บางคนทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก บางคนทำทุกวิถีทางที่จะให้ตัวเองดูดี หรือมีความก้าวหน้าในอาชีพการงาน ชื่อเสียงทางสังคม โดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้มานั้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตหรือไม่มากน้อยเพียงใด สักแต่ต้องการและต้องไขว่คว้าให้ได้มาก่อนเท่านั้น